Ik zal het meteen maar bekennen. Ik kijk graag naar het Eurovisie Songfestival. En dit jaar met meer betrokkenheid dan andere jaren. Al die mensen uit verschillende landen, die daar in Turijn bij elkaar kwamen of aan de buis gekluisterd zitten. Dat is toch eigenlijk wel heel bijzonder. Het is leuk, als je eigen land wint, maar het gaat toch vooral om de show en – oh ja – ook nog de liedjes. En dan kun je liedjes uit andere landen zeker zo goed waarderen als de inbreng uit eigen land. Dat dit jaar Oekraïne zou winnen, moest zo zijn. Dat werd de Oekraïners door iedereen gegund. We moesten laten zien, dat we achter dit volk staan en hen willen steunen.

Meer dan op enig ander moment in het jaar krijg ik bij het Eurovisie Songfestival het gevoel, dat we als Europeanen bij elkaar horen en dat we – ondanks al onze culturele verschillen, talen en belangen – elkaar willen zien en willen zoeken.

In de kerk is dat ook zo.  Niet alleen idealiter, maar het is ook echt zo. In de praktijk. Het is eigenlijk best bijzonder, dat metaalarbeiders, notarissen, winkeliers, agrariërs, witte boorden, jong en oud, allochtonen en autochtonen vanzelfsprekend samen vieren en daarna samen koffie drinken en elkaars verhalen horen. Het maakt niet uit, waar je vandaan komt. In Enschede – een multiculturele stad – misschien nog duidelijker dan in onze dorpen, maar toch…

Ik kan u zeggen: ‘Daar was het Jezus om te doen’. Hij ervaarde zijn God heel dichtbij. Zo dichtbij, dat hij zich met God verwant voelde; zelfs één voelt. Dat voelde voor Jezus niet beknellend, maar bevrijdend. Die eenheid wenst Hij ook ons toe. Hopelijk ervaar je daar iets van in je relatie, je gezin, op je werk of waar dan ook. Want daar beleef je steun aan. We horen er komende zondag over in het evangelie (Joh. 17, 20-26).

Frank de Heus, pastoraal werker