In oktober ben ik 25 jaar priester. Toen ik ongeveer 35 jaar geleden aan de opleiding begon was dat een spannende sprong in het diepe. Want al heb ik bravoure, een held ben ik niet. Eerder gevoelig en voorzichtig. Maar wat ben ik gelukkig destijds te hebben durven beantwoorden aan dit beroep op mijn leven. De opleiding was indringend en vormend. En ook als priester heb ik in het parochiepastoraat op steeds andere plaatsen, met telkens andere mensen, onder steeds nieuwe omstandigheden, heel wat ontwikkeling doorgemaakt. Pastoraat en vieringen passen echt bij me. De dienst aan de leiding van parochies veel minder. Maar ook het pastoorsambt heeft mijn priesterschap verdiept. Dankbaar kan ik Paulus voluit nazeggen: 'Christus is mijn leven'.

Voor mij is priesterschap dienst aan het geloof en de zending van gemeenschappen.
Met wie ik de H.Mis vier. Om samen gevoed door Christus' woord en - sacrament als broeders en zusters van Hem, en van elkaar, zíjn missie uit te voeren. De viering van de H.Mis is waarvoor ik ben gewijd, en waaraan ik ben toegewijd. Die bediening is wezenlijk voor het priesterschap en voor het leven van de kerk, maar géen doel op zichzelf. Het gaat uiteindelijk om de missie, die door alle kerkleden wordt uitgevoerd. Het synodale proces helpt ons dat te bespreken.
Het bijzonder priesterschap, dat van de priester, uitgedrukt in het vieren van de H. Mis is ten dienste van het algemeen priesterschap: de missie van álle kerkleden, uitgedrukt in wat we buiten de vieringen zelf allemaal doen, vanuit ons geloof. Onuitputtelijke bron voor menselijk sámenleven, tot eer van God.