Viering bij het afscheid van pastor Carla Berbée
Vrijdagavond 17 november a.s., 19.00 uur, Sint Jan-kerk, Haaksbergerstraat 253 Enschede
Een taal van de hoop en vrede
Bij mijn afscheid als pastoraal werker
Wat altijd is geweest: het waaien van de Geest
Gebeurt aan ons vandaag
Hij geeft een nieuw gezicht aan duisternis en licht
Aan alles wat wij deden
Mijn afscheid van het pastoraat komt dichterbij. Dat vraagt om af en toe terugblikken op 26 jaar in parochie werken en leven. Wat is er veel veranderd, wat blijven de basislijnen hetzelfde. In het begin was ik onzeker hoe dat parochiewerk zou gaan. Al ben ik zelf ooit als vrijwilliger begonnen in mijn Brabantse ‘thuis’parochie.
Zelf een jonge moeder was het voor mij gemakkelijk een brug te slaan naar andere jonge ouders. Maar kerk zijn en daar tijd en ruimte voor maken is bij de jongere generaties veel minder vanzelfsprekend. De oudste generaties hebben, vaak noodgedwongen, meer tijd om over het leven na te denken, zijn er van kindsaf aan meer gewend om mee te doen aan kerkelijke activiteiten.
26 jaar in het pastoraat omgaan met allerlei mensen heeft mij heel veel gebracht. Als persoon ben ik enorm verrijkt. Juist door de hele verschillende situaties van mensen: bij vreugde om het jonge leven én bij verdriet en weemoed om een mens die we los moeten laten, overdragen in Gods Hand. Juist dan mag ik als pastor deelgenoot worden van wat iemand beweegt of heeft beleefd, wat anders ongezegd blijft. Waar pas in het gemis alle puzzelstukjes uit een mensenleven in elkaar vallen. Daar kan ik stil van worden, zonder oordeel: en in die stilte een mens nabij zijn. Voor mij komt daar dan God, de Ene en Eeuwige om de hoek kijken, een vleugje Geest die troost en geneest.
Ik heb geen recept hoe het verder moet met onze parochies, met onze kerkgebouwen. Wel weet ik zeker: ook al sluit een kerkgebouw, de gemeenschap kan verder gaan, het geloof houdt niet op. De vorm kan veranderen, maar wáár we in geloven blijft. En in de wereld van vandaag, hier in de stad of ons dorp maar ook in de grote wereld die brandt, geeft het ons de opdracht : hoop te houden, die niet uit onze handen weg te laten blazen. Naar elkaar om te kijken, werken aan rechtvaardige verhoudingen, met een open oog voor wie en wat nieuw en anders is.
Die in de stilte sprak, het noodlot onderbrak en baande nieuwe wegen…
Hij is nog niet verstomd Hij zwaait ons toe en komt
Hij maakt zijn woorden waar
Wij spreken met elkaar een taal van hoop en vrede.
